Een ode aan de dwaasheid
‘Een enorme mensenmassa zit gespannen te wachten. Daar komt een eigenaardig groepje naar voren, een vreemd uitgedoste vrouw omstuwd door een bont gevolg. Als vanzelf barst het publiek los in gejuich en gelach: die vrouw is Zotheid, dat zie je meteen. Zij neemt het woord en houdt een gloedvol betoog, een lofrede op zichzelf. (…) Wij kennen deze klassieker uit de wereldliteratuur nu als Erasmus’ Lof der Zotheid.’ (meer…)